فرش های عشایری اغلب طرح ثابت و یکسان ندارند و بافنده به صورت انتزاعی و ذهنی اقدام به شکل دادن به طرح و رنگ می کند. در اصل بافنده در کنار استادکار خود که معمولا یکی از اقوام نزدیکش بوده است کلیات طرح های اصیل منطقه شان را می آموزد اما در زمان اجرای طرح به خود اجازه می دهد بر اساس ذوق خود طرح را تغییر دهد
این کار قرینگی فرش را بهم می زند و به نوعی امضایی می شود برای اینکه این فرش دستباف یونیک است و یک نمونه از هنر اصیل ایرانی است. خریداران خارجی عاشق این ویژگی هستند و هر چه طرح انتزاعی تر باشد و غلط بافی داشته باشد مشتریان بیشتری به آن تمایل نشان می دهند.
فرش های ذهنی بافت قابلیت الصاق قصه و داستان را دارند و فروشنده می تواند بر اساس مطالعات، شناخت، و حتی قصه پردازی، محصول را دارای پیوستی داستانی کند که وجه تمایز آن کالا و تبدیل کننده آن به یک اثر یونیک با ارزش بشود.